Ο εκφοβισμός είναι συνήθως γνωστότερος στο πλαίσιο του σχολείου, όπου ο “νταής” μαθητής, δείχνει τη σωματική του δύναμη και προσπαθεί να επιβληθεί είτε σωματικά είτε λεκτικά σε άλλους μαθητές- θύματα. Στην ενήλικη ζωή, ο εκφοβισμός είναι συνηθισμένος στο εργασιακό πλαίσιο, όπου εκεί συνήθως το άτομο που έχει εξουσία επιβάλλεται στους υφισταμένους του. Είναι συνηθέστερο ένας διευθυντής, προϊστάμενος κτλ (που έχει θέση εξουσίας) να επιβληθεί σε κάποιον υπάλληλο, χωρίς να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και περιστατικά εκφοβισμού από συναδέλφους. Στην ενήλικη ζωή, που τα πράγματα δε μετριούνται με όρους σωματικής δύναμης – κατά κύριο λόγο- ο εκφοβισμός έρχεται μέσω των χρημάτων, της θέσης εξουσίας, του φύλου ή άλλων κοινωνικών χαρακτηριστικών.
Για να υπάρξει εκφοβισμός προϋποτίθεται ότι υπάρχει ένας θύτης- ένας άνθρωπος δηλαδή που προκαλεί μέσω της συμπεριφοράς του τρόμο, άγχος ή πανικό και ένα θύμα- ένας άνθρωπος δηλαδή που είναι σε μειονεκτικότερη θέση και δέχεται τον τρόμο, το άγχος ή τον πανικό.
Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι ο εκφοβισμός δεν είναι απαραίτητα μόνο σωματικός αλλά πολλές φορές λεκτικός ή ψυχολογικός. Στην ενήλικη ζωή- κατά βάση- οι θύτες εκφοβίζουν τα θύματα τους με απειλές, υποτιμήσεις, βρισιές ή ψυχολογικό πόλεμο περισσότερο απ' ότι με τη σωματική δύναμη. Η εργασιακή κακομεταχείριση μπορεί να έχει τις εξής εκφάνσεις:
Τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχει ο εκφοβισμός έτσι ώστε να ονομαστεί ως τέτοιος είναι:
Ο εργασιακός εκφοβισμός είναι παράγοντας πρόκλησης έντονου άγχους για το θύμα. Η εργασία μας καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της καθημερινότητας μας και αν ο χώρος που δουλεύουμε είναι απειλητικός ή εχθρικός τότε αυτό επηρεάζει την ψυχολογία μας και την αποδοτικότητα μας. Αν υπάρχει τμήμα HR που μπορούμε να απευθυνθούμε οφείλουμε να το κάνουμε άμεσα. Αν νιώθουμε ότι κάποιος σκόπιμα παραβιάζει τα όρια μας και ενώ του έχουμε επιστήσει την προσοχή, εκείνος συνεχίζει τότε οφείλουμε να αυτοπροστατευτούμε και να μιλήσουμε σε έναν υπεύθυνο. Αν ο θύτης κατέχει θέση τέτοια που να δυσκολεύει το να μιλήσουμε σε κάποιον υπεύθυνο, τότε οφείλουμε πολύ σοβαρά να σκεφτούμε τι εναλλακτικές έχουμε. Το σίγουρο είναι πως δε γίνεται να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να θυματοποιείται και να γίνεται το αντικείμενο ειρωνείας και κακομεταχείρισης κανενός.
Οι συνηθέστεροι τρόποι που ο θύτης προσπαθεί να επιβληθεί στο θύμα του είναι:
Συνήθως οι θύτες παρουσιάζουν αντικοινωνική ή ναρκισσιστική ή ψυχαναγκαστική διαταραχή προσωπικότητας.